Je kind komt uit school met een slecht cijfer en jij kunt hem niet troosten. Je partner, ja, die zou het gekund hebben. Maar, als hij er nog was, dan zou dat slechte cijfer er niet eens zijn. Dan was je kind blij uit school gekomen en had ‘ie geroepen: Mam!!!! Ik had een 7 voor mijn wiskunde! Het doet pijn dat je kind zo slecht presteert op school en dat ‘ie er zo somber onder is.

Je kind scoort bij de hockey en direct achter zijn vreugde over dit beslissende doelpunt, voel je zijn pijn. Het kijken naar al die ouders langs de lijn, nou ja, al die ouders, verdraaid er mist er één, die pijn in zijn buik, die pijn in jouw buik en meteen ook die blik, jij weet wat hij voelt. Wanhopig word je ervan, want dit gaat nooit meer over. Jullie hebben levenslang……

Je kind komt steeds meer alleen te staan, een avondje fifa met z’n vrienden bij jou op de bank lijkt verleden tijd, zelfs zijn beste vriend zie je nog maar sporadisch. Je maakt je zorgen om zijn emotionele welzijn, hij wordt steeds stiller en hij is bijna altijd alleen. Hij ziet er zo eenzaam uit.

Je kind is gewoon het perfecte kind. Hij doet er alles aan om jou maar niet te belasten. Is vrolijk, haalt goede cijfers, ruimt de keuken op, blijft nog even bij jou zitten voor hij naar bed gaat. Je ziet geen enkele gedragsverandering en juist dat beangstigt je. Rouwt hij wel? Rouwt hij wel goed? Hij is je kind, niet je partner!! Je weet het, dit kan leiden tot grote problemen. Hij zou juist nu zijn eigen leven moeten gaan opbouwen, lekker afzetten tegen zijn ouders, dit is niet goed, dit is niet gezond. Ook hij moet ruimte krijgen om zijn verdriet te uiten.

Je kind is zichzelf niet meer, op school gaat het helemaal niet goed. Ook de mentor kan moeilijk contact met hem krijgen. Zijn prestaties hollen achteruit en vorige week heeft hij zelfs gespijbeld. Dit gaat niet goed. Straks blijft hij zitten en raakt hij ook nog zijn vrienden kwijt, zijn veilige omgeving. Of moet hij een niveau lager. Hoe moet dit verder?