In klas a4 zit Sophie. A4 heeft vandaag een toets waar ze veel leerwerk voor hadden. Ik zie haar naar buiten kijken en haar blik dwaalt steeds af. Er is iets, dat is duidelijk. En terwijl de rest rustig stoeit met de Franse vocabulaire en grammatica, loop ik naar Sophie. Ik vraag of het lukt. Nee dus…… dat is duidelijk. Ik spreek met haar af dat ze rustig probeert te doen wat er nu te doen is, lukt dat niet, dan hebben we het daar na de les over. Dat begrijpt Sophie. Na de les blijft zij even na en ze vertelt me dat haar moeder op dit moment wordt geopereerd i.v.m. haar borstkanker. Tjsa, dan is concentratie wel een dingetje zal ik maar zeggen. Ik beloof haar de toets na te kijken en als het onder haar niveau is, dat we het cijfer skippen. Dankbaar kijkt ze me aan met haar mooie, grote, vochtige ogen….. die lieve Sophie.
Daarna mocht ik meelopen met Sophie, en haar familie. Op school was ik voor haar een baken, een docent die haar zag en waar ze even tegenaan kon leunen of soms communiceerden we alleen met een knipoog. Er zijn, gezien worden en luisteren wisselden elkaar af.
Na Sophie kwamen er nog meer Sophietjes en Basjes…. En in iedere situatie ging het anders. Soms kwam er eerst boosheid en daarna het verdriet, een andere keer was het andersom. Maar altijd was het goed om ze te zien, er te zijn en te luisteren. Als alles op z’n kop staat heb je iemand nodig die er voor je is, met zijn of haar ogen, oren en geduld.
Het mooiste vond ik als ik zag dat ze me steeds minder nodig hadden, dat ze verder konden. Dat was goed, dat was een cadeau, waar ik van kan genieten.
En dat doe ik dus nu ook in mijn praktijk Juf-rouw.
Daar doe ik alleen nog maar het leukste en meest bevredigende uit mijn baan van toen: het begeleiden van jongeren die rouwen, speciaal als die rouw midden in hun familie kwam, een vader, een moeder, een broer of zus. Dat maakt mij nederig en dankbaar. Jongeren die de meest intieme gevoelens, hun verdriet, angst en boosheid willen en durven delen met mij. Op hun eigen tempo. Dat is een kostbaar iets. Dat vraagt om respect. En ik behandel hun verhaal en hun vertrouwen met respect. Ik ervaar dit als een intens en kostbaar traject, wat ik niet zomaar doe. Ik stel mezelf open voor het verhaal en verdriet van die ander.
Jongeren hebben altijd een speciaal plekje in mijn hart gehad en daarvan is het 1 op 1 werken met jongeren in een intense tijd van hun leven voor mij een dierbaar onderdeel van mijn bestaan.
Wat moet je over mij weten?
Ik ben vastberaden, een doorzetter, een drammer. In ieder geval ga ik voor het beste resultaat. Ik benoem de dingen, zeker ook als het pijn doet. Ik loop mee tot het punt dat ik zie: hier hebben we stil te staan. Ik stel de juiste, pijnlijke, kritische vraag die aan het denken zet. En dan ben ik vastberaden. Ik blijf terwijl het antwoord gezocht wordt. Gelukkig heb ik ook humor hoor!! Ik ben altijd in voor iets nieuws, ik ben dus nieuwsgierig en leergierig. Heb echt een open mind.
Weet je wat mijn visie is?
Door ervaring weet ik dat weglopen voor verdriet, in welke vorm dan ook, niet helpt. Het vraagt om stilstand. Het kost tijd. Ook ik had tijd nodig om het met mijn leven te verweven. Verlies verwerk je niet, het blijft in je. Ook voor mij geldt, dat ik pas verder kon nadat ik dat had ingezien en het met mijn leven had verweven. Daar na kon ik verder, als een blij, gelukkig en compleet mens.
On ne voit bien qu’avec le coeur, l’essentiel est invisible pour les yeux
Alleen wat je met je hart ziet, zie je goed. Je ogen zien het belangrijkste niet;
Input your search keywords and press Enter.